Nie opisałem ostatnio, ale był 172. Przylazł jak był na stacji bezdomny to musieliśmy iść do piwnicy. Warunki jak w piwnicy, ale co zrobić. Jak przylazł to powiedział, że wqrwiła go laska. Od razu pomyślałem, to będzie mu można dopierdolić. No i też bardziej jak zwykle pomęczyłem go, a on tradycyjnie przyjął wszystko na "klatę".
Być może, co już kiedyś pisałem, te spotkania ze mną, były dla lokalnych mięśniaków wentylem bezpieczeństwa. Przecież ten co pomagał przy remoncie, był już w wieku 22 lat pochlastany i to nieźle, nawet miał świeże rany. Nie udało się go, oprócz jednego podejścia, które nie zostało niestety kontynuowane, wciągnąć na cykliczne wejścia na stację. Może wtedy nie musiałby się chlastać, a samookaleczenia zamieniłby na inne doznania. Może właśnie mięśniaki wioskowe miast się chlastać, a to modne w wiosce, przechodząc przez moje ręce mieli doznania częściowo rekompensujące to co mogli by osiągnąć chlastaniem się, a tak ręce mieli czyste.
My to z tym ruchem na stacji mamy przejebane. Jakbyśmy tak chcieli pobyć na stacji bez ruchu składów, to się qrwa nie da. Teraz 230 stoi w torze na stacji po 5h dziennie, bowiem rozszedł się z laską i nie ma co z sobą zrobić. Jeszcze przez tydzień to jakoś trawiłem, ale zaczyna mnie to męczyć. Chciałbym mieć tak czasami 2h popołudnia wolne, a to jak widzę mało realne. Jak już jest prawie dobrze, że jakoś ruch omija stację, to i tak znajdzie się jeden skład, który wejdzie na stację i zalega na niej po kilka godzin. Chyba się zestarzałem i dawny ruch zaczyna mi przeszkadzać.
Szczury. O nich ostatnio mało piszę, a jednak się dzieje. Szczurzyca po naprawie dochodzi do siebie. Tak z wolna, ale jednak. Przeszkadza jej bardzo kołnierz, który ma założony, by sobie nie uszkodziła ponownie rany. Od czasu jak ją wypuściłem pod łóżko, na którym śpię, ona się trochę uspokoiła, a przynajmniej takie odnoszę wrażenie. Nie jest już w kuwecie (nie wiem jak to inaczej nazwać, bo klatka to nie jest) choć dużej, to jednak ograniczającej jej ruchy, a ponadto to nie jej rewiry. Zapachy te, bo tam dałem szmatki używane przez nie, ale jednak brak kontaktu z innymi szczurzycami. A tak pod łóżkiem co jakiś czas słyszę, że wymieniają poglądy i jakoś tam współżyją. Może, bo do końca nie wiem, to lepiej dla jej dochodzenia do zdrowia. Też lepiej czujemy się w domu, jak w szpitalu, mimo opieki jaka tam mamy (przynajmniej większość, bo przyszły mi na myśl osoby, które w szpitalu mają lepiej jak w domu).
Następna szczurzyca na zabieg zapisana jest na wtorek, później weterynarz jest sam i nie robi zabiegów, to udało mi się zmieścić. Chciał przesunąć ją na po 25-ym, ale jest kolejka szczurzyc, to z powodu nogi w gipsie trza trochę nadgonić.
Ok. Tyle, bo muszę lecieć w codzienny, jak na razie, obieg, czyli weterynarz, elektrowstrząsy i coś tam jeszcze pozałatwiać. Zdj. kolejowe jeszcze.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz